DIE NUWE WỄRELD

is chaos. Die water is oral. Ek kon altyd goed swem, maar iets het fout gegaan. Die oseaan wat tot onlangs so kalm was is nou erg onstuimig. Dis ook asof daar ‘n maalkolk ontstaan het. Dit suig my genadeloos na die onderkant van die spelonk. ‘n Oorweldigende krag in my sê vir my ek moet hier uitkom.

Ten spyte van die onafwendbare gevoel is ek nie heeltemal lus om te gaan nie. Hierdie plek was ‘n veilige hawe. Ek het niks ontbreek nie. Die temperatuur was altyd net reg. Daar was meer as genoeg kos en ek was so veilig soos ‘n maagd in ‘n klooster. Die nare draai in die weer laat my egter met net een keuse.

Ek was so lank hier dat ek nie lekker weet waar die uitgang is nie. Dis boonop pikdonker. Die genadelose krag van die water besluit vir my. Met ‘n skok besef ek dat my longe vol water is. Ek probeer inasem, maar maak dit net erger. Om sake verder te vererger begin dit nou voel asof die wande van die grot besig is om die ruimte hier binne al hoe kleiner te maak.

Ek hou op spartel en laat die natuurlike kragte toe om my mee te sleur. Dit is bonatuurlik geweldadig. Ek proe en ruik bloed. Die water trek my in ‘n tonnel in. Dis heeltemal te klein vir my en maak my verskriklik benoud. Ek gaan verseker sterf. Ek kan nie asemhaal nie en gaan vergruis word in die beperkte ruimte.

Net toe ek oortuig raak dat dit alles verby is, gaan die deure oop en ek stap ‘n nuwe land binne. Ek knip my oë verward om die bloed en water daaruit te kry. Daar is mense oral. Hulle gesigte oorweldig my. Ek kan nog steeds nie asem haal nie. Dan word my voete onder my uitgepluk. Asof dit nie genoeg is nie, begin die houe reën op my rug.

Ek berei my voor om die tydelike met die ewige te verwissel. Skielik spuit die mengsel uit my longe en deur my mond en neus. Ek is so verlig dat ek onwillekeurig uit volle bors begin huil. Tussen my snikke hoor ek iemand sê, “Veels geluk Mevrou Smal, dis ‘n seun!”

© Chris Smal – 17 November 2005