CURRY PRETZELS EN BLOUKAAS

ie dag toe ek haar ontmoet het sy haar fyn neusie op ‘n pruil getrek en beterweterig na die fyngesnyde medium gaar fillet in die bord voor my gewys. “Typical Afrikaner male, animal hater, woman abuser and low down racist” snou sy my toe voor sy omdraai en met haar perdeby lyfie by die stoepdeur insweef. “Hey you forgot your broom” roep ek agterna, net om ‘n glas yskoue Perrier (suurlemoen geur) in my gesig te kry. In stilte kou die gaste aan hulle fillet, sag gebak in die Weber toegewoel in foelie met room en madagaskarse groen peper korrels. My liewe metgesel kners op die tande van woede en sommige ou vriende skarlaken rooi van proes. ‘n Gietyster skottel vol mediteriaans gebakte groente doen die rondte en Chris maak nog ‘n bottel Boncap Shiraz oop. Ook maar goed ek het ‘n kelder gebou en vol van die beste Kaapse vrug (en ietsie uit OZZ en Frankryk) gepak.

Later vertel haar kerel so half vermakerig en uitdagend sy is ‘n flexitarier. “’n Fokken wat?” vra Alex, ‘n ware karnivoor, hoog geskok langs my. “’n Flexitarier” sis die maat ~so ‘n weird metromale met ‘n diep donker streep in sy oë ~ hy kyk jou nooit in die oë nie al praat julle. Snaaks genoeg ‘n new age hippie met ‘n M3 en ‘n sagte gesiggie. “Wat de donner is ‘n flexitarieer?” “Iemand wat soms vleis eet maar meestal ekologies daarteen is, maar dit eet om either fashionable of healthy te wees” seg die metromale man. Ek sien hy kyk baie geskok na ons wat die slaai (alles uit die tuin) so met die hande eet. Ongelooflik die smaak van balsamic asyn as jy snye vars kersie tamaties daarin doop en opslurp. Duidelik die produk van upmarket Sandhurst. Dit is ook hoe hulle hier uitgekom het. Vriende van vriende se uni-kinders wat net my nuwe ekologies vriendelike huis en lewensstyl moes kom inspekteur. Die kaia het dan selfs die blaaie van “House and leisure” en “Architectural digest” gehaal. Talk of the town ontwerp en ek, Afrikaner en boer maak opslae in die hoog jaloerse wereld van greeny design met my huis in die berge…

Toe liewe Heksie se kerel se pa haar aan my voorstel net ‘n maand tevore by ‘n EIA verhoor en ek vertel van my ontwerp en die lae impak op die omgewing was haaar reaksie: “ A boer with environmental sensitivity and design taste? As unlikely as curry pretzels with blue cheese” Aaag gaan kak in die mielies dink ek toe net daar, maar hou die vonkelende glimlag. “Miracles do happen you know!” Blykbaar is die “boere” is nou net maar eenvoudig nie “cool” in die hogere kringe nie ~ wat nog te sê as ons vleis verskeur en slaai met ons hande eet. Sy het egter darem met goedkeuring gekoer toe sy die Carol Boyes slaai lepels en Allesi kurktrekker sien. Arme ding. Hoe groen sy ookal probeer wees, die noordelike voorstede kom nie uit jou uit nie….. Om te dink sy kyk na al die mooiste goed maar eet bykans niks nie.

Ek stap in die kombuis in en “Mmmm bitch….”. My fillet….. In die kombuis staan sy agter die stoof met ‘n vinger diep in die room en groen peperkorrel sous. “So do you lick cream out of the pot but not eat meat?” Haar blou oe blits en ek visualiseer ‘n swart kat wat om haar bene draai en ‘n krom punt-hoed stewig op haar kop. Moerse moesie langs die neus vorm deel van my prentjie. “Fuck you” sê sy. “Anytime Heksie, anytime”. Ek skep nog ‘n bak vol dun gesnyde fillet. “You aught to try this with organic pesto. The meat is from my dad’s farm. Cattle are all hand reared. We use only children as workers from the local community. Their soft voices do not disturb the cattle. Anyhow the work keeps the kids away from drugs and prevents them from falling pregnant before 16”. “You are such a prick”. “My God, you haven’t even tasted meat and you make sexual advantages towards your host?!”

Die tuisgebakte malva poeding met Woolworths vla (ja ja, ek kan nie alles doen nie) spoel ons af met die laaste paar bottels Pongraz uit lang lang glase, ‘n Kersgeskenk van my geliefde. Sjampanje oor aarbeie is iets wat ek in Australia geleer het en bly steeds diep in my gunsteling lysie van versnapperinge. Die vars aarbeie in die langsteel glase (wat Alex en Trudie van Franschoek saamgery het) gee ‘n lafse pienk kleur aan die sjampanje en ‘n lieflike skoon smaak in die mond. Die stemming is gemoedelik en die mense het die lewe weer vir eenmaal in oordadigheid geniet. Kos, wyn en sagte lente sonskyn is perfekte maats vir onvergeetlike oomblikke. Alles is perfekte pasmaats. Selfs die besem meisie en haar metromale kerel lag uit die maag uit vir Chris se stories.

Die laaste kar verdwyn deur die hek en ek draai om en kyk oor die werf na my nuwe blyplek. ‘n Buite binne en binne buite huis, net soos die Ozzies dit al jare doen. My droom plek. Geen selfoon ontvangs, geen tv, alles is recycled bou material en meeste mure is dik hooibale gepleister met ‘n modder sement mengsel. Die son verskaf meeste van die energie die stort is buite met ‘n ongelooflike view oor die vallei daar onder. Nogal ‘n romantiese plek dink ek weereens. Net jammer my metgesel moes saam met die res terug stad toe. Haar gastehuis staan en wag…. Ai tog. As die een nie met ‘n besem opdaag nie vertrek die ander met een.

Die son sak rooi onder die bloupers wolkkombers in. Blitse dans op die horizon en die sagte gedreun van donderweer rol or die vlakte na die stoep toe. Die kospotte is blink leeg. Wat die gaste nie met hulle laaste broodjies opgesuig het nie het die jong labradors uitgelek. Hulle geniet die uitstappies na die plaas toe. Metodies begin ek die skottelgoed was. Coldplay speel deur die iPod oor klein speakers en die donderweer rol oor die bosveld vlakte. Die kombuis vensters staan wa-wyd oop, nes ek die huis beplan het, suig koel lente lug en die vars reuk van reen in. Die son se laaste strale soen die doringbome totsiens en die vensters ratel met die eerste donderslag naby die koppie agter die huis.

Ek draai om om vensters toe te maak en sien haar staan teen die laaste lig. Ongeloolike mooi bene afgeets deur haar dun dun rokkie. Haar borsies lig op toe sy praat. “So, finally I will get to meet the man of this place all alone by himself… Quite a place I must add… pity it is wasted on you”. “I am at loss for words” se ek half sarkasties half geskok toe ek haar kerel agter my se skadu oor die vloer val. Die vlymskerp slagtersmes in sy hand gly yskoud deur my nek. “Curry works wonders on all meat, specially tough pig’s meat” sê sy toe kereltjie die mes op die vloer laat val. Ek sak stadig grond toe met my lyf wat himself leegpomp en die natuurlik gebeitste vloer rooi kleur. Op my kniee en hand krampagtig oor die gapende slagaar sien ek hoe haar metromale kerel haar rok afruk en hulle hygend grond toe val in ‘n jagse liefdespel. Die laaste wat ek onthou is hoe my honde ‘n box kerrie poeier by die deur uitsleep….

© Cecil Barnard – 27 November 2005