WORD WAKKER!

it was ‘n heimlike lentedag met heuninggoue ligstrale wat deur karige vlieswolkies in die pastelblou lug wink en speel. ‘n Flou briesie vroetel skamerig deur velde van rypgeel koring en net die verre roep van ‘n pou beklemtoon die middagstilte. Op ‘n grasbank lê ‘n oop kombers met ‘n man en ‘n vrou wat daarop uitgestrek lê. Sy is besig om te dut terwyl hy na haar staar. Hy is bruingebrand, hemploos met ‘n songebleikte denimbroek. Sy gesig is hard, maar sy oë verklap teerheid as hy kyk na die vrou langs hom. Sy is ‘n visie, ‘n onmoontlike skepping van lig en donker, die rare beeld waarna menige ‘n kunstenaar hunker vir inspirasie. Hy lig sy hand huiwerig om ‘n verlore haar van haar skone voorkop weg te vee, en besluit dan daarteen, en besluit dat dit deel is van die perfeksie.

Hy voel dat sy moet wakker word, maar kan homself nie wegskeur van die oomblik nie. Word wakker – dink hy sonder dat hy weet of hy dit wil hê. Die pou het stil geword en die enigste klank is die ritseling van die briesie deur die koringblare. Die briesie het ‘n stywe windjie geword en op die horison sien hy donker wolke saampak. Hy fluister saam met die windjie in ‘n vreemde taal: ‘Je pense a toi’ (ek dink aan jou) en begin dan ‘n wysie te neurie van ‘n Oos-Afrika, ‘n wysie wat hul albei hul eie gemaak het. Sy sluimer dieper in met die deuntjie en glimlag half. Terwyl hy neurie staar hy onwillekeurig na die horison wat al hoe donkerder word. ‘n Onrustigheid het by hom posgevat.

Word wakker, sê ‘n stem van iewers. Hy kyk na die slapende vrou en hou aan met die deuntjie. Hy weet dat sy moet slaap, en dat dit reg is. Niks moet haar drome versteur nie. Hy weet nie vir hoe lank hy nog hier by haar sy sal kan wees nie, maar solank hy is, sal hy dit probeer perfek maak. Word wakker! Die stem in sy kop is meer opdringerig, maar hy ignoreer dit. Die lug is baie donkerder en hy weet dat dit byna tyd is. Hy kyk hartsogtelik na sy slapende liefling en wens dat hy net een keer weer haar oë kon sien.

Hy weet dat iewers, tussen verwronge metaal en sirenes, daar ‘n paartjie lë. Hy weet dat hy nie daarna wil terugkeer nie, en dat sy nooit sal nie. So nou wag hy maar. Vir wat, sal niemand hom kan sê nie.
 

© Etienne Marais – 2 Oktober 2006