EARLY ONE MORNING

on beur huiwerend oor die horison om kontinente wakker te maak, hy loer bang oor die rand asof iemand hom ‘n bloedneus gaan slaan. Hy wil sy majestieuse ronde kop onder Horison inrol en die lig vir homself hou – waar dit veilig sal wees.

Maar die aarde draai geduldig en verraai hom onwillekeurig, dit is tog sy natuur.

Die eerste strale versprei stadig. Hulle vat-vat liggies aan die hoogste bergtoppe totdat hulle later groot happe verorber uit die swart nag.

Dan gebeur dit, die krioelende massas begin skarrel en saamspan. Hul juig triomfantlik oor die laaste opposisie wat met vorige daglig uitgewis is. Freneties begin hulle chant en die groot ysterstruktuur wat hul leier laat bou het uitklim. Hulle gaan God uitdaag: hulle wil die son verwoes. Die enigste hoop op aarde moet verwyder word want dan het hul God finaal oorwin, dan sal Hy sien hoe slim en behendig ‘n krioelende massa kan wees.

Dit word warm, maar die massas klim swetend, gly-val oor mekaar om bo uit te kom, om eerste te wees.

Hulle klim hoër en dit word nog warmer. Stukke vleis word rou gekook aan die massas se lywe, maar hulle klim onverpoos voort – vandag gaan hulle God op sy knieë dwing.

Die staal begin warmbuig onder die swaar gewig en smelt roekeloos in die massas in.

Son knip sy oë, hy’s moeg en wil sak.

Die laaste strale onttrek gedissiplineerd na hul eienaar toe. Son sug … en verdwyn - hopend dat hy môre gemaklik objektief sy werk sal kan doen. Dat hy gewoond sal raak aan die dekonstruktiewe massas.

Hy gaap en vra hardop: “Hoe hou God dit met die mensdom?”

© Sandra Vaughn – 3 Februarie 2005